گاهی خنده بر هر درد بی درمان دواست.. اما فقط گاهی

غربت تو را که می بینم از زبان ناله خیز خودم خجالت می کشم...

وقتی نمی شود.. خوب نمیشود دیگر...

این الاکنگ بازی احساسات سر عقلمان را گیج کرده.. مخمان هم کم کمک تاب دارد بر میدارد..

ای کاروان آهسته رو کارام جانم میرود....